ز دو دیده خون فشــــانم ز غـمت شـــب جـــــدایی
چه کنم که هســـت ایــنـــــــها گل باغ آشـ ـنـــایی
همه شـب نهاده ام سر چو ســـگان بر آســــتانــت
که رقیــــــــــب در نیاید به بــــــهانه ی گــــــــــــدایی
مژه ها و چشـــــــم شوخش به نظر چنـــان نــماید
که میان سنـبـلـــسـتـان چرد آهــــــــــــوی ختـایی
ز فراق چون ننـــــالم من دلـــشـــکـسته چون نــی
که بســــــوخت بــنـد بـــنـــدم ز حــرارت جــــدایی
سر برگ گل ندارم، به چه رو روم به گلـــــشـــــــن
که شنــــیـــده ام ز گلها همـــــــــه بوی بی وفایی
به طواف کـــــعـبه رفتـــم به درون رهــــــــم ندادند
کـه بـــرون در چه کــــــــــــردی کـه درون خانه آیی
به قـــــــمـار خانه رفــتــم، همــــــــه پاک باز دیدم
چو به صــــومــعــه رسیــــدم، همـــــه زاهد ریایی
در دیـــــر مــــی زدم من ، ز درون نــــــدا در آمــــد
که درآ درآ عــــــــــــراقـــی ، که تو آشـــنای مایی
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
